O błogosławionym słów kilka...

Wacław Koźmiński urodził się w 1829 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Białej Podlaskiej rozpoczął naukę w płockim gimnazjum. Tam utracił wiarę w Boga i jako zdeklarowany ateista zaczął walczyć z wierzącymi, nienawidzić Boga i wyśmiewać się ze świętych. Czas buntu Wacława zbiega się z rozpoczęciem architektonicznych studiów w Warszawie oraz śmiercią jego ojca. W kwietniu 1846 roku zostaje aresztowany i osadzony w X pawilonie Cytadeli w Warszawie – najcięższym ówczesnym więzieniu, przeznaczonym dla więźniów z wyrokiem śmierci. Matka Wacława, która w tym czasie przeprowadza się do stolicy próbowała pomóc synowi. Bezskutecznie. Pozostała jej żarliwa modlitwa. W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w 1946 roku dokonuje się cud uzdrowienia i nawrócenia. Wacław z walczącego ateisty staje się człowiekiem wierzącym. Kilka miesięcy później zostaje uniewinniony i opuszcza więzienie.

Wacław po wyjściu z więzienia rozpoczyna zupełnie nowe życie. Odczytuje powołanie do życia zakonnego. W wieku 19 lat rozpoczyna zakonną formację, przyjmuje imię Honorat. Swoje życie wypełnia modlitwą i pracą duszpasterską. Po skasowaniu przez władze carskie klasztoru warszawskiego wraz z braćmi przenosi się do Zakroczymia. Tu rozpoczyna dzieło zakładania 26 ukrytych zgromadzeń zakonnych. Jest to fenomen na skalę światową. Ostatni okres swojego życia spędza w Nowym mieście nad Pilicą. Miejscem duszpasterskiej działalności Honorata staje się słynny konfesjonał przypominający trzydrzwiową szafę. Przez jego kratki kieruje ukrytymi zgromadzeniami, zakłada nowe, spowiada tysiące ludzi. W 87 roku życia (tj. 16 października 1916r.) Ojciec Honorat odchodzi do Pana w opinii świętości.